Kitaptan filme uyarlanan birçok yapım kitabı okuyanlar için hayal kırıklığı oluyor. İstisnalar var ama o kadar az ki... Biz okuyucuların hayal dünyasındaki ile filme aktarılan bazen o kadar farklı oluyor ki kitabın hakkının yendiğini bile düşünebiliyorum. Ama bazen de kitapta o kadar etkilemeyen bir sahne, bir bakış veya bir söz filmde oyuncuların da vermiş olduğu o gerçeklik duygusu ile bambaşka bir boyut kazanabiliyor.
Bu içeriği ilk önce N'olmuş? sitesinde gördüm ve gerçekten şaşırdım. Bende bazı karakterlere kafamdan yeni özellikler eklemişim ve robot resmiyle alakasız bir şekilde canlandırmışım.
N'olmuş sitesindeki habere göre bu aslında bir film yapımcısı olan Brian Joseph Davis'in The Composites adlı projesinde yer alan bir çalışmaymış. Romanda verilen her ayrıntıyı robot resmi çizerken kullanıyor ve aslında karakterin dış görünüşünün nasıl olması gerektiğini bize gösteriyor. Bu projeyi çok sevdim ama yine de kitabı okuduktan sonra bu robot resimlere bakmak bence daha iyi olur.

Lisbeth Salander, (The Girl with the Dragon Tattoo (Ejderha Dövmeli Kız), Stieg Larsson) Lisbeth Salander liste içerisinde benim hayal ettiğime en çok benzeyen hatta bire bir desem yalan olmaz sanırım. Bu durum film için de geçerli aslında. Yeri gelmişken kitabını çok severim ve filme de güzel uyarlanmıştı.

Katniss Everdeen, The Hunger Games (Açlık Oyunları), Suzanne Collins Aslında Katniss'i nasıl hayal ettiğimi hiç hatırlamıyorum şuan ne desem boş. Robot resimle sadece bakışlar benziyor gibi. Yine de Jennifer Lawrence güzel bir seçim.

Tatilin ilk gününden herkese merhabalar,
15 güncük olan tatilimiz başladı. Birinci dönem ben daha derslere ısınamadan bitti, umarım ikinci dönem de bu kadar hızlı ve güzel bir şekilde sonlanır.
Tatilde durmadan kitap okumayı çok isterdim ama maalesef bu yine mümkün olmayacak. Çünkü, çalışmam gereken bir bilgi yarışması, çözmem gereken 140 sayfa matematik ödevi, konuları unutmamam için konu tekrarları ve katılımı garip bir şekilde zorunlu olan hiç sevmediğim kitap okuma yarışması için okumam gereken yedi tane kitap var... İşte bu yüzden şu kadar sayfa, şu kadar kitap okumak gibi kendime hedef koymamaya çalışacağım. Sadece olur da elimdeki kitap biterse sırasıyla hangi kitapları okuyacağıma göz attım. Büyük ihtimalle uymam ama yine de elimin altında dursun.
Bunlar;

• Kargaların Ziyafeti Kısım 2 (Kısım 1'i şimdi okuyorum.)
• Elveda Güzel Vatanım - Ahmet Ümit
• Ustam ve Ben - Elif Şafak
• Komik Bir Hikaye - Ned Vizzini
• Karanlık Zihinler - Alexandra Bracken (Kararsızım.)
• Konstantiniyye Oteli - Zülfü Livaneli

Şimdilik kitaplar böyle. Bunların sıralaması büyük ihtimal değişecek.
Uzun zamandır blogla yakında ilgilenemiyorum ve bunu neredeyse her yazımda söylüyorum. İnanın ben de bıktım. Bu kısa tatilde bloga az da olsa yazı yazmak için zaman ayırmak istiyorum. Bu yazı da başlangıcı olsun dedim. Bu yazıya başlamadan önce cicili bicili olan blog başlığımı değiştirdim. (Nereden hatırlayalım arkadaşım diyenler buraya tıklasın.) Bu sefer kış mevsimine uysun diye mavili ve kar taneleri olan bir şey yapayım dedim ve  ortaya böyle bir şey çıktı. Bunu da Nisan ayına kadar burada tutarım sonra ilkbahar versiyonu gelir. İşte yaratıcılık sorunum olduğu için ortaya böyle şeyler çıkıyor. :) Bu arada nasıl olmuş?
Bir de Narcos ve Mr. Robot dizilerini izlemek istiyorum. İlk üç-dört bölümlerini izledim. Onları da yarım yamalak hatırlıyorum. Artık geceleri uykusuz kalırım izlerim.
Bir de sanırım okuma zevkim değişiyor. Eskiden çok sevdiğim kitaplar şimdi gayet basit geliyor. Bu yüzden eskiden kitaplığına bakıp mutlu olan bir Hilal yok artık :( Buna çözüm olarak ukitap ile takas yapmaya başladım. Gerçekten güzel oluyor, hele de istediğin kitaplara kavuşunca ayrı bir güzel oluyor. (Bu da hesabım)
Yani sonuç olarak ben tatilde ızdırap çekeceğim -_-
Önerilerinizi, görüşlerinizi ve en önemlisi bu kadar şeyi 15 güne nasıl yetiştireceğimi bulursan çekinmeyin yazın!

Not: Blogumu çok seviyorum, iyiki var. Ve tabii ki okuyucularımı, her gün tıklama yaparak beni sevindiren herkesi <3

New York şehri sakinlerinden on beş yaşındaki Craig Gilner hayatta başarılı olmaya kararlıdır. Bunun için de önce doğru liseye, sonra doğru üniversiteye, sonra da doğru işe girmelidir. Ama olaylar hiç de umduğu gibi gelişmez ve Manhattan’ın en zorlu liselerinden birine kabul edilmesiyle birlikte hayatı çekilmez bir hal alır.  Depresyona giren Craig yemek yiyemez, uyuyamaz ve bir gece kendini öldürmeye karar verir.  

İntihar kararıyla birlikte acil servisin yolunu tutan Craig kendi isteğiyle psikiyatri kliniğine yatar ve seks bağımlısı travesti, makasla yüzünü kesen genç kız, yerçekiminden korkan çocuk gibi birbirinden ilginç karakterlerden oluşan hastaların arasına karışır. Craig burada, onu yiyip bitiren endişelerinin kaynağıyla yüzleşme fırsatı yakalayacaktır.

Aynı isimle filmi de olan kitabı sabırsızlıkla bekliyorum! 

 Aslında bu yazıyı dün akşam yazmam gerekiyordu ama Goodreads sitesinde bir sorun vardı. O yüzden 2016 yılının ilk gününe kaldı.
Yeni yılın aslında yeni bir günden farkı yok ama yeni bir gelecek için umut ve hayaller herkes gibi beni de mutlu kılıyor.
Yeni yılda umarım yüzünüz hep güler ve elinizden kitap eksik olmaz!

Konuşmak gittikçe zorlaşıyordu. Boğazım sürekli acıyor, dudaklarım kuruyordu. Geceleri uyurken çenemi o

kadar sıkıyordum ki sabahları başım ağrıyordu… Ne zaman annemle, babamla ya da öğretmenlerden biriyle

konuşmaya çalışsam ya kekeliyor ya da donup kalıyordum. Sorunum neydi benim?

Melinda Sordino’nun bir sırrı var. Ama sırrını paylaşabileceği kimsesi yok. Bütün arkadaşları, hatta tanımadığı

insanlar bile ondan nefret ediyor. Ve günden güne içine kapanan Melinda, çareyi susmakta buluyor.

Yalnızlaştıkça susuyor, sustukça yalnızlaşıyor. Ta ki O ŞEY’den kaçıp saklanamayacağını, O GECE’yi

unutamayacağını anlayana dek…

 Konuş Benimle konusu ve aldığı ödüllerle ve aynı zamanda filmi olmasıyla beklentilerimin arttığı bir kitaptı. Hem de kitabın ilk sayfalarında yer alan Konuş Benimle kitabını yazdıktan sonra yazara gelen maillerle oluşturulmuş Dinle adlı şiir gerçekten çok güzeldi. Hatta ben orayı kitabın büyük bir çoğunluğundan daha çok sevdim bile diyebilirim.
 Beklentilerimin arttığından bahsetmiştim ama kitap beklentilerimi pek karşılayamadı desem doğru olacak sanırım. Kitabın konusu farkındalık yaratmak için muhteşem bir konu ama yazarın anlatımında duygu yetersizliği vardı.
Melinda gitmemesi gereken bir lise partisine gidiyor. Bu partide tecavüze uğruyor ve sonrasında polisi arıyor. Hiç kimseye ne olduğunu anlatmıyor. Okuldaki herkes polisi aradığı için ondan nefret ediyor. En yakın arkadaşı bile ondan uzak durmaya çalışıyor. Ve biz okuyucularda Melinda'nın bu dönemde yaşadıklarını ve duygularını okuyoruz. Hiç kimsenin ona inanmayacağını düşündüğü için kimseye anlatmadığı gibi aynı zamanda başka bir konu hakkında bile konuşmaktan çekinir duruma geliyor. Melinda'nın konuştuğu yerler bile zaten sayılı durumda. Melinda'nın yanında kendini rahat hissettiği tek kişi de resim öğretmeni olan Bay Freeman. Bay Freeman gerçekten farklı bir öğretmen, Melinda bu konuda gerçekten çok şanslı. Kapakta gördüğünüz ağacın çok güzel bir anlamı var. Şimdi söyleyip bütün heyecanı bozmamak için kendimi zor tutuyorum.
Melinda'nın yaşadıklarını okumak kötü değildi ama daha yoğun duygular ile inanın kitap çok daha farklı yere ve boyuta ulaşabilirdi.
Kitabın sonunda yazarla bir röportaj yer alıyor. Röportajda dikkatimi çok çeken bir durum var. Yazara kitabı okuyan bir erkek Melinda'nın neden bu kadar etkilendiğini anlamadığından bahsetmiş. İşte hâlâ ülkemizde ve dünyada sürekli tecavüz haberleri duymamızın sebebi hâlâ bu soruyu soran insanlar yüzündendir.
Konuş Benimle okullarda sıkça okutulan bir kitapmış aynı zamanda. Bizim ülkemizde de Konuş Benimle ya da aynı konuyu işleyen bir kitabın okutulması gerektiğini düşünüyorum.

-GO! Kitap'a teşekkürler!

 

Kitap Kokusu Puanı: 4,6/5

Dünya okurlarınca "geleceğe kalacak elli yazar" arasında sayılan Aslı Erdoğan'ın Türkiye'de olduğu kadar Avrupa'da da ses getirmiş kitabı: Kırmızı Pelerinli Kent. Bir kentin karanlık sokaklarında, kuytu köşelerinde kendi izini süren bir yalnızlık öyküsü.

Çok, çok uzun zaman öncesindeydi. Yalnızlığımı bir zırh gibi kuşanıp okyanuslara açıldım. Vardığım bu son durakta anlıyorum ki bir çember üzerinde dönüp duruyormuşum. Paslı kalkanlarımın ağırlığı altında iki büklüm, ucu küt kılıçlarla donanmış. Asla odak odak noktasına yaklaşamadan, her defasında sadece yörünge değiştirerek... Beni serüvenden serüvene sürükleyen, ne tutkuymuş ne de cesaret . Belki kaçma isteği, ama geçmişimden değil, geçmişimle birlikte kaçıyormuşum. Çarptığı cüzdanla son sürat koşarken paraları sağ sola döken yankesici gibi...

Geçmiş, yitik Atlastis'e dönüşmüş, kentin karanlık gölgesi bütün gelecek düşüncelerinin üzerine çökmüşse eğer, ''şimdiye'' sığınmak zorundasın. Deniz ile cangıl arasında, beyazla zenci kollar arasında, kolaycacık doyurulan ama eskisinden de beter olan bir susuzluk yaratan bir bedensel hızla ötekisi arasında savrulmaktan başka çaren yok. 


''Senhor de Oliveira. Size sormak istediğim bir şey var. Neden artık konuşmadığınızı değil de, onun yerine, neden bir zamanlar konuştuğunuzu sormalıyım belki.''

Yeryüzü göçebeleri... Başıboşlar, gece gezginleri, göçmen kuşlar... Bir büyük, bitimsiz yolda bir başlarına yürüyenler... Hep tek yönlü biletlerle yolculuk yapan, iz bırakmadan ortadan yok olan, bir çanta dolusu eşyayla on yıllar geçirenler... Bağlanmayan, topraklaşmayan, bütünleşmeyen, gövdenin ağırlığını taşıyamayacak bir çift kanat uğruna köklerini kesenler... Issız, engebeli patikaları, arka sokakları, belleğin varoşlarını sevenler... Karanlık kulisleri ışıltılı sahneye yeğleyenler... Biri geçmişte, öteki gelecekte saklı iki düşsel liman arasında dönüp duranlar... Limansız yolcular...

Derin bir soluk alarak kalemi masaya bıraktı.  Gözleri, hala yeşil kaplı defterdeydi, kendi geçmişine takılıp kalmıştı.  Romanını bitirmişti.  Dünyaya söylemek istediği herhangi bir söz kalmamıştı artık. Bir uçtan ötekine kendi cehennemini anlatmıştı işte.  Bütün yolların aynı kör noktaya açıldığı gerçeklik labirentinde son durağa varmıştı

Konuşmak gittikçe zorlaşıyordu. Boğazım sürekli acıyor, dudaklarım kuruyordu. Geceleri uyurken çenemi o

kadar sıkıyordum ki sabahları başım ağrıyordu… Ne zaman annemle, babamla ya da öğretmenlerden biriyle

konuşmaya çalışsam ya kekeliyor ya da donup kalıyordum. Sorunum neydi benim?

Melinda Sordino’nun bir sırrı var. Ama sırrını paylaşabileceği kimsesi yok. Bütün arkadaşları, hatta tanımadığı

insanlar bile ondan nefret ediyor. Ve günden güne içine kapanan Melinda, çareyi susmakta buluyor.

Yalnızlaştıkça susuyor, sustukça yalnızlaşıyor. Ta ki O ŞEY’den kaçıp saklanamayacağını, O GECE’yi

unutamayacağını anlayana dek…

Çok önerilen, çok konuşulan ve 2004 yılında filme uyarlanan Speak, şimdi GO! Kitap etiketi ile Türkiye'de yayınlanıyor. Bu tarz gerçekçi kurguları çok seviyorum. Kitap hakkındaki gelişmeler için blogu takip edin!



Ön Okuma:

Merhabalar!









 Kitabın içi de dışı gibi ufak dokunuşlarla başarılı olmuş.







Bir sonraki yazıda görüşmek üzere!

İNANCINA SARIL

Vakit gelmiştir. Savaş artık kapıdadır. Kalbi duru bir Nefilin yeryüzünü iblislerden temizleyeceğine dair kehanetten haberdar olan Dükler, Anna’nın peşine düşmüştür.  Anna, hem kendi soyunun hem de tüm insanlığın kaderini belirleyecek olan hesaplaşma gününe kadar saflığını muhafaza etmek zorundadır. İblisleri cehenneme geri gönderecek olan Erdem Kılıcı’nı kullanabilmesi buna bağlıdır. Ama peşindeki iblisler ve yanı başındaki Kaidan Rowe ile işi hiç de kolay değildir. Anna ne pahasına olursa olsun, saflığını ve inancını koruyarak hayatta kalmalı ve iblislerle kozlarını paylaşacakları bu görkemli savaşa öncülük etmelidir.

GO! Kitap'ın seri devamlarını hızla tamamlaması müthiş bir şey gerçekten. Bu konuda ne kadar teşekkür etsek az. :)
Gelelim Tatlı serisine ve son kitabı olan Tatlı Hesaplaşma'ya. Seri benim akıcı bulduğum için sevdiğim ve aşkın giderek fantastiğin önüne geçtiği için de biraz da sevmediğim bir seri.
Serinin ilk kitaplarının yorumunda da akıcı olmasından sürekli bahsetmiştim ve bu kitap için de aynısı rahatlıkla söyleyebilirim. Öyle ki, reading slump dönemimden çıkmamda önemli etkisi var.
İkinci kitapta Kai ve Anna'dan başka diğer nefillerinde önem kazandığını ve bu sayede de kurgunun daha derinleşip geliştiğinden bahsetmiştim.
Düklerin kehaneti öğrenmesiyle temiz kalpli Nefil için arayışlara başlamıştırlar. Ve tabii ki herkesin aklında tek bir isim vardır: Anna.
Anna, hem iblislere çalıştığını göstermek hem de erdem kılıcını kullanabilmesi için temiz kalmalıdır. Pharzuph, Anna'nın bakire olup olmadığını anlamak için bir çok yol dener. aşka düşman Nefilleri gönderir, iblisleri sürekli peşine takar ve en son ruhunu yeni bir bedene aktararak Anna'nın üniversitesine gider. Yani anlayacağınız üzere kitabın bu bölümünde sürekli bir hareket ve aksiyon vardı. Kai ile arası da gerçekten çok iyi, her ne kadar Kai arada ben sen gibi masum değilim seni hak etmiyorum dese de ne o Anna'dan, ne de Anna ondan  vazgeçebiliyor. Bunu söylemeyi unutuyordum az daha, Pharzuph bu meseleyi o kadar çok önemsiyor ki Anna için oğlu Kai'yi bile gönderiyor. Olanları söylemiyorum ve kitaba saklıyorum. ^_^
Serinin son kitabı olduğu bir çok sahnesi önemiydi bu yüzden de ne spoiler ne spoiler olmaz gerçekten kestiremiyorum. Bu kadar zorlanacağımı tahmin etmemiştim gerçekten. Ben ilk ki kitapta Anna ve Kai'nin bu kadar iyi ikili olacağını asla tahmin etmemiştim ama bu kitapta konuşmaları  bir başka harikaydı. Bazı... pardon ne bazısı çoğu konuşmalarında yüzümde kocaman bir gülümseme ile okudum. 
Serinin son kitabını yorumlarken seri geneline bakma şansımız oluyor.  Seri fantastik ögelerin de bulunduğu ama daha çok aşkın ön planda olduğu bir seri. Bu yüzden son kitaba gelince ne bekleyeceğimi biliyordum. Her ne kadar ilk iki kitapta bu kadar fazla aşk olmasa da, son kitapta bu durumun bir tık yükseleceğini tahmin etmiştim ve bunda da haklı çıktım. Sadece Anna ve Kai değil, Blake ve Ginger, Marna ve Jay derken inanın kendimi çok yalnız hissettim.
Her karakter için onları hem mutsuz hem de mutlu edecek farklı olalar gelişiyor. Şimdi önemli bir spoiler yazacağım. Kitabı okumayanlar bir paragraf atlasın. Marna'ya olanlara şok oldum ve aynı zamanda kendi de bilmesine rağmen böyle davranmasına da sinir oldum. Ginger'a ne kadar hak versek az sanırım. Ben en son vakitte melekler bir mucize yapar diye bekledim ve yapmadıklarında şok geçirdim. Bakıldığında aslında biraz gereksiz bir ölümdü...

Serinin son kitabında çoğu karakter için aşkın ön planda olduğu bir son kitabıydı. Bunun farkında olarak seriye başladığınız zaman inanın serinin kitaplarını okumak gerçekten çok eğlenceli. 
Kai'yi özel olarak bir başka sevenlere  bir müjde var!
Kai'nin geçmişi ve olayların onun bakış açısından okumak istiyorsanız bu kitabı da kaçırmayın. Ülkemizde çıkıp çıkmayacağı hakkında doğru ve kesin bir bilgiye sahip değilim ama temennilerim çıkması yönünde ^_^

Kitap Kokusu Puanı: 5/5

Her şeye "karşı" duran, "karşı" çıkan, "karşı" olan bir adam... Aylak Adam... Bir adı bile yok. "C." diyor Yusuf Atılgan kısaca.

İnsan her şeye bunca "karşı"yken kendine de "karşı" olmadan nasıl sürdürebilir bir "karşı" yaşamı?

C., sıradanlığa, tekdüzeliğe, alışılmışın kolaycılığına hiç mi hiç katlanamıyor. Hem farklıyı, hem doğru olanı arıyor. Çabasının boşuna olduğunun da farkında üstelik. 

Zor bir karakter, zor bir yaşam, yalın bir roman.

''Biriniz gitse 'İki Öksüzler Sokağı'nın resmini yapsa ne olur! Hem sokağı, hem dirsekteki 'Ah'ı, hem iki öksüzü bize anlatacak sizler değil misiniz? Ama çıkmazsınız burdan. Çekinirsiniz. Ya soğuktan, ya sıcaktan, ya da sokağın önüne sehpayı kurduğunuz zaman insanların alayından korkarsınız. Oysa bir başlasanız alışacak hepsi; bir gün yaptığınız resme merakla bakan bir haylaz oğlandan başka kimse görmeyecek sizi. Çekinmeyin...
-Işıklar yanınca daha da güzelleşir, dedi
-Bu yolu sever misiniz?
-Çok. Bazen elimde bir kitap bir sıraya otururum. Ama rahat bırakmazlar. Ne çok delikanlı vardır burda bilseniz. Laf atarlar . O zaman insana dünyadaki en güzel şey kadın yaratılmakmış gibi gelir. 


Çevresine bakındı. Yoktu. Oturma odasını da aradı. Orada da yoktu. Bunca lüzumsuz eşya vardı da, neden en gereken , bir sigara küllüğü yoktu. Kadınlar da böyleydi. Dünyada gereğinden çok kadın vardı ama, yalnız bir teki yoktu.
Temmuz 23'ün yanına yalnız iki kelime yazılmıştı: ''Onu seviyorum.'' Buna da inanmadı. ''Yalan! Beni sevseydin o günün 23 Temmuz olduğunu bilmezdin.''